Tek bir şarkının, hatta bazen yalnız başına bir notanın beni
tutup bambaşka ve bazen, içinde bulunduğumdan daha gerçek bir dünyaya götürmesi
nasıl imkanlı? Çoktan unuttuklarımı hatırlatması ve ergen ruhu tekrar
hissettirmesi, tripleri ve gülünç küstahlıklarıyla. Bu, o şarkının gücü mü
yoksa tamamen benim hikayeleri ve hikayelere dair duyguları hatırlamak için
melodilere ihtiyaç duyan zihnimin ürünü mü?
Her neyse sebebi -ki bir sebebi var mı onu da bilmiyorum- çok
derinlerdeki “ “ev”e kısa otobüs yolculuğu” hatıramda canlanacak ve ben bunu
engelleyemeyeceğim. Bu kısa yolculuğu çok eskide bırakacak kadar uzun bir ömrüm
olsa da, ölsem ve dirilsem de, ya da yepyeni bir hafızaya kavuşsam bile ona
iliştirdiğim duyguları hatırlayacağım. Ve onları yaşayacağım aynı gerçeklik ve
doğallıkla. Kendimi ayıplayacağım önce, içinde bulunduğum durum çocukça olduğu
için, çünkü en başından biliyorum o an olgun davranmam gerektiğini, ilk
nefesimden itibaren biliyorum olgun davranmam gerektiğini. (bir de güçlü olma
tarafı var bunun. ama o çok ayrı bir konu.) Sonra bir de bakmışım, cidden olgunmuşum,
ya da başka türlü mü söylemeli? Büyümüşüm? Fark etmişim, kaçınmaya çalıştığım
sebepsiz görünen duygular aslında büyümeme yardım edenler.
Mavi Sakal’a da bu acılı sürece katkısı için teşekkürler.
(kesinlikle ironi yok)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder